Rugby, Rugby i jeszcze raz rugby

W jednej chwili Jill zorientowala sie, ze strzelby nie przydadza sie przeciwko tym przysadzistym, metrowego wzrostu, brodatym istotom, ktore oblegaly farme. Napastnicy podpalili ja, wystrzeliwujac z katapult zapalone pochodnie, ale sami nie mogli sie do niej zblizyc. Dlaczego?

I wtedy zobaczyla ogrodzenie wokol zabudowan. Bylo wykonane z zelaza i stali, wiec gnomy nie mogly go sforsowac. Postanowily zatem wyploszyc mieszkancow. Gdyby ludzie w panice uciekli za plot, napastnicy zabiliby ich lub wzieli do niewoli. Gdyby tak sie nie stalo, mogli wziac ich glodem albo wystrzelac drewnianymi lub miedzianymi strzalami i wloczniami.

Kobieca armia byla jednak wyposazona w zelazne i stalowe miecze. Jill zwolnila i odwrocila sie. "Wyciagnac miecze!" - wydala rozkaz, ktory przekazano dalej.

Rzucony na kobiety czar obejmowal znajomosc wojennego rzemiosla. Amazonki rozwinely sie w tyraliere, tworzac mur z dziesieciu szeregow, i ruszyly.

Na ich widok gnomy uformowaly linie obrony w poprzek drogi prowadzacej do farmy. W ich oczach odbijal sie szalejacy ogien, a grozny wyraz determinacji na twarzach odwracal uwage od niemal komicznego, bajkowego wygladu.

Z bliska manicure kabaty mniej przypominaly ludzi. Byly jak wyciosane z kamienia.

Jill zatrzymala sie. Nie bala sie ich, gdyz jej armia miala przewage liczebna i bron, ktorej gnomy najbardziej sie obawialy. One z kolei dysponowaly nieznanymi magicznymi mocami. Intuicyjnie wyczuwala, ze jej samej nie zagrazaja, ale kobietom tak. Starcie moglo ja kosztowac wiele rannych i zabitych, zanim manicure kabaty dotra do celu.

-Co to ma znaczyc? - krzyknela wyniosle do przywodcy.

-To nie twoja sprawa, Krolowo Duchow - warknal gnom gruby